Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

ΒΑΡΕΘΗΚΑ...-(η αλλιως ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ...)


Βαρεθηκα...Τα βαρεθηκα ολα. Βαρεθηκα αυτη τη χωρα με τα αγια χωματα και τους τσαμπα μαγκες. Βαρεθηκα τους πολιτικους που τα κανουν ΟΛΑ για την ψηφο (και μονο). Που πλουτιζουν με τα λεφτα μας και ζητανε και τα ρεστα. Βαρεθηκα τους ψηφοφορους. Τεσσερα χρονια Αριστεροι επαναστατες και στις εκλογες ΠΑΣΟΚ η ΝΔ. Βαρεθηκα τα ΜΜΕ. Τους αλητες που διαμορφωνουν συνειδησεις και κοινες γνωμες. Βαρεθηκα τους γιατρους. Υφακι, φακελακι και διαγνωση ασθενειας μονο αφου πεθανεις. Βαρεθηκα τους νομοθετες. Οι νομοι τους αφορουν μονο αυτους που ετσι κι αλλιως δε θα παρανομησουν. Βαρεθηκα τους οδηγους. Αυτους τους δολοφονους που θα παρουν το διπλωμα με λαδωμα, θα παραβιασουν STOP και θα πεσουν πανω στη μηχανη μου αφηνοντας με αναπηρο. Και μετα στο δικαστηριο θα ζητησουν και αποζημιωση. Βαρεθηκα τους εκπαιδευτικους και τους δημοσιους υπαλληλους. Ολους αυτους που νομιζουν οτι δεν πρεπει να κανεις σωστα τη δουλεια σου αν δεν παιρνεις τουλαχιστον 5000 ευρω. Βαρεθηκα τους υφισταμενους. Ειναι σχιζοφρενεις. Τους φτιαχνεις, γινονται αχαριστοι και γαιδουρια. Τους γαμας, παλι μουλαρωνουν. Βαρεθηκα τους προισταμενους. Ειναι αχρηστοι. Ειναι ευθυνοφοβοι και κοιτανε την προσωπικη τους εξελιξη, αλλα παντα ζητανε ευθυνες απο σενα. Βαρεθηκα τους δικαστες. Βαζουν μεσα τα πρεζονια και τους μεταναστες και αθωωνουν τους βιαστες, παιδεραστες και εμπορους ναρκωτικων. Βαρεθηκα τους μπατσους. Βαρεθηκα τους συνδικαλιστες- εργατοπατερες. Πουλημενοι ρουφιανοι κομματοσκυλα. Βαρεθηκα τους Ισραηλινους να αποδεκατιζουν τους Παλαιστινιους επειδη ετσι τους καυλωσε. Βαρεθηκα τους σκυφτοκεφαλακηδες που υποκλινονται μετα απο καθε εκλογες στην Αμερικη. Βαρεθηκα σχεδον ολους τους ανθρωπους. Αποζητουν οι ιδιοι το κοπαδι για να γινουν οικειοθελως προβατα. Και ειμαι μονο 27...
Μονο τους κολλητους μου δε βαρεθηκα. Τα "παιδια". Και τους ανθρωπους που αγαπω. Αυτους που θα με δεχτουν σπιτι τους με αδεια χερια και με προχειρα ρουχα. Αυτους που θα ανεχτουν την παραξενια μου. Αυτους που θα ξυπνησουν πριν ξυπνησω μονο και μονο για να με ξυπνησουν να παω στη δουλεια, και μετα να ξανακοιμηθουν (αφου μου εχουν φτιαξει και πρωινο...) Αυτους που με αγαπανε και τους αγαπω. Αυτους θελω. Να φυγουμε ταξιδι, καπου μακρια, και απλα να γυρναμε. Να παμε στην κατασκηνωση μας στη Λουτσα και να ξαναγινουμε πειρατες. Και τα παιδια δε βαρεθηκα. Γιατι αυτα δε βαριουνται. Δε τα νοιαζει ποιος κυβερνα. Γιατι οι μεγαλοι χωριζονται απο τα κομματα, τα παιδια χωριζονται για να παιξουν ποδοσφαιρο. Τα παιδια δε τα νοιαζει αν θα κλεισουν τους δρομους οι απεργοι, στο παιχνιδι και τη φαντασια τους ποτε δεν εχει απεργια. Τα παιδια δε μασανε τα λογια τους, θα μιλησουν στα ισα, οχι απο αγνοια, αλλα απο αγνοτητα. Τα παιδια θα τα δεις στην κατασκηνωση και τα γελια τους θα σε συντροφευουν στις πιο μαυρες μερες του χρονου. Ναι, δε τα βαριεμαι τα "παιδια", ουτε τα παιδια. Θελω κι εγω να γινω παιδι...για παντα...να μη ξαναβαρεθω ποτε...

4 σχόλια:

  1. Είσαι 27 και είμαι 40. Ξέρεις πόσες φορές έχουν περάσει απ'το μυαλό μου οι ίδιες σκέψεις; Ξέρεις πόσες φορές έχω ευχηθεί να γινόμουν πάλι εκείνο το ανέμελο κορίτσι που ήξερα πριν χρόνια και δεν νοιαζόταν για τίποτε; Που απλά χαιρόταν την ζωή έτσι όπως ερχόταν; Μακάρι να υπήρχε χρονομηχανή. Δεν υπάρχει όμως. Μεγαλώνουμε και τρώμε στην μάπα τις συνέπειες!

    Θέλω κι εγώ επειγόντως διακοπές! Καλημέρα! :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. varethika th mizerh mou fysh.. kanenas pia den leei na ksekounhsei, kanenas pia den leei na ksekounhsei, anamfivolws, den me xwraei o topos vre paidia

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή
    κοψ'τη φωνή σου
    σώπασε επιτέλους
    κι αν ο λόγος είναι αργυρός
    η σιωπή είναι χρυσός.

    Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
    έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:
    "σώπα".

    Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
    μου λέγανε:"εσένα τι σε νοιάζει;Σώπα!"

    Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε: κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ...σώπα!"

    Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
    Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.

    Ο λόγος του μεγάλου
    η σιωπή του μικρού.

    Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
    "Τί σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
    "θα βρεις το μπελά σου, σώπα".

    Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,
    η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει.
    Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε "Σώπα".

    Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε:
    "Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
    Μπορεί να μην είχαμε με δ'αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
    με τους γείτονες, μας ένωνε, όμως, το Σώπα.

    Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
    σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
    Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
    Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
    Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
    Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
    και μαζευτήκαμε πολλοί
    μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

    Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
    τα πάντα κι όλα πολύ.
    Εύκολα, μόνο με το Σώπα.
    Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".

    Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
    κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου
    και καν'την να σωπάσει.
    Κοψ'την σύρριζα.
    Πέτα την στα σκυλιά.
    Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

    Δε θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
    Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς,
    χωρίς να μιλάς να λες "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς".
    Αχ! Πόσο θα'θελα να μιλήσω ο κερατάς.
    και δε θα μιλάς,

    θα γίνεις φαφλατάς,
    θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.

    Κόψε τη γλώσσα σου, κοψ'την αμέσως.
    Δεν έχεις περιθώρια.
    Γίνε μουγκός.
    Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσα σου.

    Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
    ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
    γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δε θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
    με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
    ΜΙΛΑ!...

    Σώπα μη μιλάς! (του Αζίζ Νεσίν)

    για τους παραπάνω λόγους, βαρέθηκα κι εγώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή